 |
| Photo by alicjarodzik-d680vlc |
Pencerenin önünde ruhumda olup bitenlere hayat
bulacak kelime ararken, gecenin karanlığına bürünmüş
yollara ilişti gözlerim.
„İnsan için önüne çıkan bütün yollar yürünebilir yollar ise;
o insan artık kaybolmuştur“ diyordu İsmet Özel.
Büyük bir ihtimalle başarmamışmıydık bunu?
Kaybolmamışmıydık, kaybolmak üzere değilmiydik?
Son zamanlarda ve aslında her zamanlarda Dünya'da
olup bitenler bunun ispatı değilmiydi?
Bizim ispatımız.. yani insanlığımızın?
Bizim ispatımız.. yani insanlığımızın?
Kendimizi belki hıç olmadığımız kadar özgür hissederken,
aslında her zamankinden daha fazla oynatılmıyormuyduk kuklalar gibi?
Gençlerimiz farklı olmak adına daha da aynılaşmıyorlarmıydı?
Gençlerimiz farklı olmak adına daha da aynılaşmıyorlarmıydı?
Bilmiyorum.
ama bugün bundan her zamankinden daha çok eminim.
Her zamankinden daha çok görüyorum, sabit kalmanın,
doğru yolu kaybetmemenin ne kadar zor olduğunu.
Her zamankinden daha çok acıyor canım
ve her zamankinden daha çok anlıyorum ki
yol karanlık ve biz
"İhdinessırâtel müstâkim" edasıyla yaşamaya
0 Kommentare:
Kommentar veröffentlichen